The Home

Sorunlu geçmişiyle boğuşan Max, bir huzurevinde düşük profilli bir iş bulur. Görevi basittir, hastalara karışmadan koridorları ve depo odalarını kontrol eder. Ancak kısa sürede huzursuzluk kokusunu alır. Sakinler fısıldaşır, bakıcılar yüzlerine yapışan gülümsemeleri hızla indirip kapıları kilitler. Binanın karanlık köşeleri sanki nefes alır. Özellikle de mühürlenmiş dördüncü kat, kimsenin adını anmak istemediği bir yara gibidir. Max, geceleri yankılanan ayak seslerini, tekinsiz hemşire notlarını ve kapalı devre kameraların görmezden geldiği gölgeleri takip etmeye başlar. Her adımında yeni bir kilit, her kilidin ardında eski bir isim çıkar. Dosyalarda kendi çocukluğuna dair izler görünür; koruyucu ailelerin arasında kayıp giden bir çocuğun kırık dökük hikayesi geri dönmüştür. Oraya tesadüfen gelmediğini fark eder. Film, atmosferini acele etmeden kuruyor; gizem ve psikolojik gerilim iç içe büyüyor. Max’in kişisel yüzleşmesi, binanın lanetli katıyla örülen sır perdesine duygusal bir ağırlık katıyor. Finalin eşiğinde, kime güveneceğini bilmeyen Max, hem geçmişini hem de bu kurumun sahiplendiği karanlığı ortaya çıkarıp çıkarmamayı seçmek zorunda kalıyor.